Out of the blue

Zonder dat het in mijn planning stond, ben ik nu aan het schrijven voor mijn eigen blog.
Het is zo'n dag dat je achter internet beland om het een te doen -waar je in eerste instantie aan begint- maar waar je uiteindelijk eindigt met een blog voor en over jezelf.
Ik heb zo'n bui dat je een lichte vorm van medelijden hebt en daarom zin heb om te schrijven, want van je af schrijven helpt!
Vroeger had ik dagboeken met, vaak herkenbare, dramatische ervaringen. De ene keer ging het over mijn ouders die ruzie hadden, de andere keer over een leuke jongen op school en natuurlijk die momenten dat ik doodongelukkig was omdat je niets mag. Ik heb ze ook bewaard en vind het leuk om ze te lezen. Blijk ik toch ook maar 'normaal' te zijn, achteraf...

Dat ik telkens 'normaler' word, blijkt bij het ouder worden. Telkens meer vallen er zaken op hun plek. En aan de ene kant vind ik het jammer, maar het geeft ook rust.
Vond ik mijzelf vroeger nog sterk en uniek, nu is daar nog maar weinig van over. Want zelf de standaard fases die je meemaakt in een leven, volg ik keurig.
Eerst lekker kinds zijn, gevolgd door puberaal gedrag en dan met je 25e (jawel, stipt!) in een dip terecht komen omdat je erachter komt dat je niet zo speciaal bent, net als anderen ook zo je verantwoordelijkheden hebt en natuurlijk dat je ook kwetsbaar bent.
Dit alles vind ik niet erg. Het is een fase en het hoort er eenmaal bij. Je word wijzer, leert meer over jezelf en anderen, maar waarom pas ik precies in het standaard plaatje ?? Dat is soms lichtelijk frustrerend kan ik u zeggen. De rest valt wel mee...

Maar goed, het leven gaat door en 'normaal' gesproken kijk ik optimistisch en naief naar alles...
Ik ben al benieuwd naar mijn 50e levensjaar.