Toch weer overleefd!

Valt mij weer alles mee. Ik leef nog. Maar het was een zware terugreis.

De vakantie was mooi en leuk en veel gewandeld. De heenreis was ook nog wel te doen, maar terug was niet zo'n pretje, omdat we de hele dag moesten reizen.

Het begon allemaal om 4:15 's ochtends. Broerlief maakte een hoop herrie waardoor je natuurlijk wakker werd en vervolgens niet meer kon slapen. M'n vriend en ik hadden onze wekker staan om 6:00, maar dat leek nogal ver. Een uur later, rond 15:15 begon een ander te rommelen en te doen, dus was je al helemaal wakker. Lukte het voor die tijd om nog net om in sluimertoestand te komen, was het in no time al weer voorbij. Nog even warm onder de dekens blijven liggen om vervolgens om 5:45 er toch maar uit te gaan.
Stipt om 6:30 vertrokken we bepakt en bezakt richting vliegveld. Het was ongeveer 3 kwartier rijden, dus we kwamen voor La Palmase tijd keurig op tijd aan op het vliegveld. Nog even tijd om een lekker kopje thee met muffin als ontbijt naar binnen te werken om daarna op het vliegtuigje te wachten. De eerste vlucht stond gepland om 8:20, maar we vertrokken iets later. Het was een klein vliegtuig met twee propellors (raar woord eigenlijk). Voordeel daarvan is: Snel instappen, snel opstijgen, snel landen en snel uitstappen. Je begrijpt wel dat deze vlucht snel verliep en geen problemen voor mij opleverde. Het was zo'n 50 minuten vliegen naar Gran Canaria. Eenmaal daar moesten we 3 uur wachten voor de volgende vlucht.

Op de een of andere manier is de tijd nog redelijk snel verlopen. We hadden een terrasje gevonden op een balkon in het zonnetje, wat mij het gevoel gaf niet geheel in een blik te zitten. Een beetje vrijheid op het vliegveld...

De volgende vlucht ging al een stuk trager. Ook met een beetje vertraging, maar alles eromheen ging langzaam. Traag boarden, langzaam gaan zitten, eenmaal geland een heel stuk taxien naar de juiste plek, langzaam uitstappen, om vervolgens om Madrid een paar uur te zitten.

Het was ondertussen etenstijd. De tijd was ook weer een uur vooruit, dus gingen we maar een hapje eten. Trek had ik ondertussen ook. En wat eet je op een vliegveld? Juist, Mac Donalds!

Goed, een gezonde maaltijd verder en een rondje vliegveld Madrid (Er was wel een Zara en een Mango) was het dan eindelijk de tijd aan de laatste vlucht. We hadden wederom weer vertraging, dit keer 35 minuten, maar de piloot beloofde ons zo'n 20 minuten ervan goed te maken. En dat heeft íe gedaan. Maarja, eenmaal op Schiphol geland moet je nog 10 minuten rijden naar je plek, om vervolgens weer langzaam uit te stappen, en nog langzamer de koffers op te halen.

Om 21:50 was onze landing gepland, dit werd 22:10, waarna we vervolgens nog 50 minuten op de koffers hebben moeten wachten. Kortom 23:00 buiten en 23:30 thuis.

Beter kan bijna niet, toch?

Maargoed, het weekje La Palma had ik niet willen missen en dan neem ik de terugreis wel voor lief. Maar voorlopig even geen vliegreis meer voor mij. 5x vliegen in 2 dagen vind ik toch wel genoeg.

VAARWEL!

Morgenochtend vroeg stap ik in het vliegtuig naar La Palma. Ik heb er zin in om daar te zijn, maar niet om te vliegen. En al helemaal niet hoe we daar gaan komen. Heen een tussenstop van 4 uur op Madrid en op de terugweg zelfs twee stoppen. Op Gran Canaria en Madrid!

Met de jaren heb ik telkens minder plezier gekregen in vliegen. De enige reden die ik kan verzinnen wat vliegen nog draaglijk maak is dat het niet zo lang duurt. Tenminste, als je niet al te ver gaat. Het is nou eenmaal een feit dat over land reizen naar Amerika en eilandjes niet echt gaat. Persoonlijk pak ik liever de trein of de auto, terwijl daar meer risico's aan zit. Vliegen word minder leuk voor mij door het volgende:

• Het lange wachten voor je uberhaupt in het vliegtuig zit,
• dan komt er nog bij dat een vliegtuig veel herrie maakt,
• de plekken krap zijn,
• het eten niet echt lekker is en
• ik het nooit voor elkaar kan krijgen om te slapen.

Maargoed. Zodra ik met beide benen op La Palma sta, is het weer goed. Helaas met meerdere stoppen dan ik had gewild, wat betekend ook weer vaker opstijgen en landen. Wat ook betekend; Meer risico op neerstorten. Daar zit mijn angst.

Ik klink wel als een bang muisje zo, maar ik kan best ergens de spanning van in zien. Ik ben over het algemeen wel in voor een avontuur. Ik rijd graag motor, auto, doe aan sportklimmen op soms aardige hoogtes en als iemand zou vragen of ik mee ga parachutespringen ga ik meteen mee. Maar vliegen in een boeing is niets voor mij. Geef mij dan maar een helikopter. Dan zie je veel meer en zit je naast de piloot, in plaats van als sardientjes in een blik. Of nog beter, ik wil wel zelf vliegen. Scheelt een hoop, denk ik...

Maarre... Fijne vakantie allemaal en vaarwel! Mijn leven was bijzonder aangenaam.

Het is officieel!!

Ik kan er niet meer omheen. Ik hou van dieren!

Dat mensen er niet in geinteresseerd zijn vind ik dan ook moeilijk te begrijpen.
Ja, okee. Niemand is fan van een mug of een wesp. Maar zodra een dier een hoog fluffiegehalte heeft, dan kwijnen de meeste mensen wel weg. Maar toch zijn er mensen die dieren 'vies' vinden. Dieren zijn toch gewoon mooi, grappig of speciaal?

Zo was ik laatst in het asiel aan het helpen en waren er twee poepige, kleine, witte kittens. Doof weliswaar, maar o zo schattig. Ook al hou ik van alle dieren. Er zijn er altijd een paar waar je 'verliefd' op word of een connectie mee voelt. En dat had ik dus bij deze twee schattige knuffels. Het liefst had ik ze meteen meegenomen. Maarja. Een oudere kat bij mij thuis zit er wellicht niet op te wachten en dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn vriend.
En toch, toch denk ik dat hij ook voor ze zou vallen als hij ze ziet.
Dan is er alleen 1 probleem. Want ik ben straks een weekje met vakantie en dan is de kans groot dat ze verkocht zijn. Snik.
Ik hoop stiekem dat ik na volgende week er langs ga en de kleintjes nog zie zitten, dan neem ik ze direct mee!

... zucht. Als ik dat bij alle dieren zou doen, dan kan ik beter groter gaan wonen :)

En als vrijwilliger bij de dierenbescherming kom je regelmatig dieren tegen.

De Zondag

De zondag is een rustdag.

Hoewel, meestal sport ik op de zondag, de hele middag lang (vermoeiend maar leuk) en 's ochtend moet het huis schoon, dus dan is de dag al weer zo'n beetje volgemaakt.

's Avonds wil ik dan ook meestal weinig tot niets doen. Lekker een filmpje kijken op de bank. Laat avondeten met m'n benen op de tafel. Heerlijk rustig. Maar het is dan al weer 's avonds. Dus ook al doe ik mijn best om te rusten. Een aantal keren op de avond krijg ik een schrikreactie omdat ik denk dat ik nog wat moet doen voor de volgende dag of aankomende week. En meestal is dat ook zo... ...zucht

Persoonlijk kan ik dan weinig tot geen puf opbrengen om er ook daadwerkelijk aan te beginnen. Het is dan ook geheel mijn eigen schuld als ik weer eens te laat start met een project of actie. En voor mij dan ook de normaalste zaak om de dag erna, maar weer eens dubbel hard te gaan werken.

Ik snap ook niet waarom ik zondag eigenlijk futloos ben ??? Welicht is het een slim plan om toch mijn acties over meerdere dagen te verdelen en dan ook te doen. Want plannen lukt mij al aardig. Maar eraan houden is nogal moeilijk.

Niet dat ik het goed praat voor mezelf. Maar volgens mij ben ik hierin niet de enige. En een keertje moet ook wel kunnen. Alleen liever niet elke week...

Herfst

Het was al een tijdje herfst, want de zomer was er al in april, dus de herfst begint dan in augustus. Tenminste, daar lijkt het wel op.

Maar vandaag zag ik de echte vallende gele blaadjes van de bomen. Vandaag had ik pas echt het besef dat de bomen weer kaal gaan worden. Dat de grond weer geel en rood gaat zien en dat er ellendige lange regenbuien over het land gaan trekken.

Wat is de natuur toch mooi, dan.

Ook al heb ik zelf lichtelijk last van winterdepressie als het koud, nat en vooral donker is, maar dat neemt mijn respect voor de natuur niet af. Eigenlijk zouden we er meer bij stil moeten staan. Misschien wel speciale natuur kijkdagen als 'feestdag' invoeren. Gewoon met z'n allen zitten en kijken naar de ontwikkelingen van de natuur. Misschien gaan we er dan ook wel beter mee om.

Want respect is de laatste tijd maar ver te zoeken. En niet alleen voor de natuur door de mens, maar ook de mens tegenover de mens. Zo... Heb ik mijn bruggetje meteen gemaakt naar mijn scriptie waar ik nu mee bezig ben. Schaamte en schuldgevoel. Ja, daar heb ik nogal last van. Niet zozeer alleen van mezelf, maar juist plaatsvervangende schaamte voor 'de mens' in zijn algemeenheid. Normaal ben ik er niet zo veel mee bezig, maarja. Als je erover schrijft, blijft het in je hoofd zitten.

Laten we gewoon aan elkaar denken, om elkaar geven en dan zeker om moeder aarde. Het is al in het nieuws, omdat het bijna wel moet, maar laten we proberen vanuit onze hart te denken.

En niet alleen te denken, maar ook te doen. Dan zou de wereld een mooie make-over krijgen!

Zo verschillend

De dag kan zo verschillen.

Vanochtend werd ik anders wakker dan ik de laatste tijd doe.
Ik was nog wel in sluimertoestand, maar had duidelijk genoeg geslapen. Geen gesjagie en getreuzel, maar fijn wakker worden.
Dat was lang geleden, zeg. En ik kan het wel waarderen.

Out of the blue

Zonder dat het in mijn planning stond, ben ik nu aan het schrijven voor mijn eigen blog.
Het is zo'n dag dat je achter internet beland om het een te doen -waar je in eerste instantie aan begint- maar waar je uiteindelijk eindigt met een blog voor en over jezelf.
Ik heb zo'n bui dat je een lichte vorm van medelijden hebt en daarom zin heb om te schrijven, want van je af schrijven helpt!
Vroeger had ik dagboeken met, vaak herkenbare, dramatische ervaringen. De ene keer ging het over mijn ouders die ruzie hadden, de andere keer over een leuke jongen op school en natuurlijk die momenten dat ik doodongelukkig was omdat je niets mag. Ik heb ze ook bewaard en vind het leuk om ze te lezen. Blijk ik toch ook maar 'normaal' te zijn, achteraf...

Dat ik telkens 'normaler' word, blijkt bij het ouder worden. Telkens meer vallen er zaken op hun plek. En aan de ene kant vind ik het jammer, maar het geeft ook rust.
Vond ik mijzelf vroeger nog sterk en uniek, nu is daar nog maar weinig van over. Want zelf de standaard fases die je meemaakt in een leven, volg ik keurig.
Eerst lekker kinds zijn, gevolgd door puberaal gedrag en dan met je 25e (jawel, stipt!) in een dip terecht komen omdat je erachter komt dat je niet zo speciaal bent, net als anderen ook zo je verantwoordelijkheden hebt en natuurlijk dat je ook kwetsbaar bent.
Dit alles vind ik niet erg. Het is een fase en het hoort er eenmaal bij. Je word wijzer, leert meer over jezelf en anderen, maar waarom pas ik precies in het standaard plaatje ?? Dat is soms lichtelijk frustrerend kan ik u zeggen. De rest valt wel mee...

Maar goed, het leven gaat door en 'normaal' gesproken kijk ik optimistisch en naief naar alles...
Ik ben al benieuwd naar mijn 50e levensjaar.