Je verveelt je nooit...

... met een kat!
Het is misschien wel een verantwoordelijkheid, maar je krijgt er een hoop kat voor terug. Helemaal met ons exemplaar. Hij is al op leeftijd, maar voelt zich nog erg jong. Soms te jong dat hij blijkbaar dingen doet die die niet helemaal meer kan. Zo ook een poosje terug. Toen kwam hij binnen na zijn rondje buiten met een flink bloedende staart. Snel in de houtgreep, want een zwiepstaart langs een witte muur, geeft zo'n apart effect. Heb ik meteen mijn dieren-EHBO toe kunnen passen! Is ie niet mooi gelegd? Natuurlijk maar voor korte duur, maar lang genoeg om het bloeden te stelpen.

Geen hartslag

Ik zit in een periode waar ik geen hartslag ervaar. Hier bedoel ik mee, geen extreme pieken en dalen in mijn gebeurtenissen, gemoedstoestand, etc. Als je mijn leven op de hartmonitor zal zien, dan was ik nu dood. En weet je, ik vind het eigenlijk wel even lekker zo. Natuurlijk komt er een moment dat ik het saaie echt niet meer kan waarderen, maar nu is het wel even goed. Gewoon werken, eten, slapen, beetje huis aan kant en knuffelen met de kat. Men noemt dat ook wel eens een sleur.
Ik vermoed dat ik niet zo lang na dit berichtje een nieuw bericht op mijn blog schrijf waarbij ik dit alles tegenspreek en de hele wereld klote vind, of dat het leven zo zaaaaalig is. Ik ben benieuwd. Ik verras mijzelf wel eens vaker.
Toch heb ik gebeurtenissen waar ik naar uit kijk. Zoals het nieuwe huis dat in maart/april klaar is. Dan komt er een periode met klussen en inrichten. Leuk! Maar zelfs dat is afwachten, want owee als het huis problemen heeft bij de oplevering. Daar denk ik nu nog maar even niet aan. Ik wacht keurig af in wat voor fase ik straks weer instap en ben benieuwd wat ik mijzelf ga brengen.

Wat een hoop te doen in het leven...

Laatst was ik in een sollicitatiegesprek voor een eventuele fulltime baan. En daar wordt je vaak goed met jezelf geconfronteerd. Ze vragen wie je bent, hoe je zal reageren op bepaalde zaken en in sommige gevallen ken ik mijzelf daar toch niet goed genoeg voor. Ik hoef het eigenlijk ook niet te weten, ik merk het vanzelf wel denk ik dan. Ja, een vrij naieve instelling, maar die instelling heeft mij verder nooit iets misdaan, dus waarom veranderen als het goed gaat?
Toch kwam ik tijdens het gesprek iets over mijzelf te weten waar ik nog nooit eerder over had nagedacht. Een kleine zelfontdekking was ontstaan. Gelukkig viel het niet tegen, maar liet mij wel nadenken over het feit of ik inderdaad zo ben in de praktijk.
Voor de duidelijkheid, het ging erom dat ik pas problemen aanpak als ze er zijn en niet van te voren druk ga maken of ze wel of niet kunnen komen. Daarnaast werd voor mij ook duidelijk dat ik, als ik iets belangrijk vind, er helemaal voor ga en andere zaken even langszij laat liggen. Is dat allemaal wel zo goed?
Voor de functie waarschijnlijk wel, want het was een positief gesprek, alleen hoor ik volgende week pas of er nog een gesprek gaat komen. Anders blijf ik gewoon nog lekker werken bij Topshelf (ja, hele foute naam, winkel ook trouwens ;)
Maargoed, na het gesprek zat ik bij mijzelf na te denken dat ik op dit moment zo veel dingen tegelijk wil, dat het niet mogelijk is voor mij om op alles voor 100% te storten.
Ik wil fulltime werken, blijven lesgeven, vrijwilligerswerk blijven doen, nog meer vrijwilligers werk erbij doen en een curcus daarnaast volgen in het weekend. Mhmmm. wordt een beetje krapjes, lijkt mij.
Dus, ik ga gewoon weer verder in mijn oude vertrouwde manier van leven. Ik kijk wat er op mijn pad komt en pak het wel of niet aan. Komt die baan er, dan moeten er keuzes gemaakt gaan worden en bepaalde zaken voor later bewaard.
Ach, dromen en wensen moet je houden anders wordt het leven te saai...