'k Zat even mijn eigen blog terug te kijken en kwam erachter dat ik alweer 2 jaar lang verhaaltjes schrijf op het internet. De ene keer wat meer dan de andere keer, maar altijd iets te melden. Of het voor iedereen interessant is, is maar de vraag, maar ik merk dat, dat niet het belangrijkste is voor mij. Ik heb eigenlijk een gemakkelijk dagboek voor mijzelf en mocht iemand het ook te lezen krijgen, dan is dat leuk.Dit jaar heb ik het nodige meegemaakt en ik geloof dat komend jaar ook zeer bijzonder gaat worden. Het is natuurlijk wat je er zelf van maakt. Zo heb ik keuzes gemaakt die niet altijd even slim waren, zoals; "ja", zeggen tegen trouwen, NEE, grapje! Daar maak ik mij geen zorgen over. Dat zit wel goed! Nee, ik heb mijn baan bij Topshelf opgezegd door het contract af te laten lopen. Ik had geen zin meer, motivatie was weg en mocht niet veel meer. Dit zorgt voor financiele zorgen, maar aan de andere kant ook weer een extra stimulans voor wat nieuws.
Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik mijn zoektocht naar een andere baan soepeler had zien verlopen. In deze crisistijd is het allemaal niet zo gemakkelijk en dan moet je er ook echt voor willen gaan. Het probleem is alleen dat ik zoekende ben in het vinden waar mijn passie ligt. Er zijn veel banen waar mijn interesse liggen, maar waar ik niet voor geleerd heb of waar ik veel ervaring voor mis. 'Maar je ben toch fotografe??' Ja, daarvoor ben ik opgeleid, maar mijn interesse daarvoor ligt op dit moment behoorlijk op z'n gat. Ik heb namelijk het gevoel dat er meer in mij zit, maar weet alleen niet goed waar te zoeken... Ik ben er ondertussen wel achter dat ik niet echt word geleefd door mijn verstand, maar door mijn gevoel. Dit zorgt ervoor dat ik grotendeels heel blij ben met mijn leven, maar soms mijzelf wel voor de kop kan slaan, omdat ik een toekomstperspectief heb van een, tja, vul zelf maar in. Ik heb echt geen flauw benul wat mij te verwachten staat.
Toch heeft het speuren mij een aantal zaken opgeleverd. Zo loop ik op dit moment stage tot eind januari bij de Vogelbescherming Nederland. Een leuke organisatie, veel vrijheid en wisseld werk. Hier hoop ik te leren van de organisatie en heb ik extra werkervaring op mijn CV staan. Verder kan ik deze tijd benutten om verder te solliciteren naar mijn droombaan.Zo ben ik op dit traject een totaal andere weg ingeslagen. Ik heb mij aangemeld bij de politie. WAT!? Ja, zo reageren de meeste. Grappig wel eigenlijk.
Toen ik nog een 6 jarige was, dacht ik stiekem wel aan de politie. Dat of kapster worden. Tot nu toe is het geen van beide, maar wie weet wordt het nog wat... Voor mij is dat op dit nog een heel groot vraagteken, want slechts 1 op de 10 gaat door. Diep van binnen heb ik zeker de motivatie, maar dit durf ik nog niet te laten zien, want stel dat ik niet doorga? Dat ik niet door de selectie heen kom. Dan sta ik daar maar, voor paal. Niet wetende wat ik anders moet.
Selectiedag 1 heb ik gelukkig gehaald en ik was behoorlijk zenuwachtig daarvoor. Nu heb ik aankomende vrijdag mijn 2e selectiedag en nu al krijg ik af en toe een kriebel. Dit zijn namelijk niet gewone zenuwen. Het is geen wedstrijd of een optreden, nee het is je toekomst! Dat is nogal wat als je daarvoor in 1 dag moet laten zien dat je dat best wel kan.
Maargoed, even uitgaande van goed nieuws. Ik kom door alle selecties, gesprekken en testen, dan ben ik nog zeker een half jaar verder voordat ik daadwerkelijk aan de slag kan. Wat moet ik in die tussentijd doen? Nog steeds blijven zoeken naar de droombaan of makkelijke baantjes slechts voor het geld?
Dat is nog een punt waar ik niet helemaal uit ben. Mocht ik niet doorgaan, dan is het natuurlijk wel duidelijk.
Zoeken, zoeken zoeken in alle hoeken naar mijn droombaan en die grijpen.
