Wat een hoop te doen in het leven...

Laatst was ik in een sollicitatiegesprek voor een eventuele fulltime baan. En daar wordt je vaak goed met jezelf geconfronteerd. Ze vragen wie je bent, hoe je zal reageren op bepaalde zaken en in sommige gevallen ken ik mijzelf daar toch niet goed genoeg voor. Ik hoef het eigenlijk ook niet te weten, ik merk het vanzelf wel denk ik dan. Ja, een vrij naieve instelling, maar die instelling heeft mij verder nooit iets misdaan, dus waarom veranderen als het goed gaat?
Toch kwam ik tijdens het gesprek iets over mijzelf te weten waar ik nog nooit eerder over had nagedacht. Een kleine zelfontdekking was ontstaan. Gelukkig viel het niet tegen, maar liet mij wel nadenken over het feit of ik inderdaad zo ben in de praktijk.
Voor de duidelijkheid, het ging erom dat ik pas problemen aanpak als ze er zijn en niet van te voren druk ga maken of ze wel of niet kunnen komen. Daarnaast werd voor mij ook duidelijk dat ik, als ik iets belangrijk vind, er helemaal voor ga en andere zaken even langszij laat liggen. Is dat allemaal wel zo goed?
Voor de functie waarschijnlijk wel, want het was een positief gesprek, alleen hoor ik volgende week pas of er nog een gesprek gaat komen. Anders blijf ik gewoon nog lekker werken bij Topshelf (ja, hele foute naam, winkel ook trouwens ;)
Maargoed, na het gesprek zat ik bij mijzelf na te denken dat ik op dit moment zo veel dingen tegelijk wil, dat het niet mogelijk is voor mij om op alles voor 100% te storten.
Ik wil fulltime werken, blijven lesgeven, vrijwilligerswerk blijven doen, nog meer vrijwilligers werk erbij doen en een curcus daarnaast volgen in het weekend. Mhmmm. wordt een beetje krapjes, lijkt mij.
Dus, ik ga gewoon weer verder in mijn oude vertrouwde manier van leven. Ik kijk wat er op mijn pad komt en pak het wel of niet aan. Komt die baan er, dan moeten er keuzes gemaakt gaan worden en bepaalde zaken voor later bewaard.
Ach, dromen en wensen moet je houden anders wordt het leven te saai...